පාලම යට 9 වන කොටස – Sinhala Walkatha

පෙර මතකයෙන් බිදක්

පොඩී (උදයන්ති):- අම්මේ අපි නම් මහා වේස පවුලක් නේද. පවුලෙම එවුන් එකට හුකා ගන්න පුදුම ආසාවක් නේ අම්මේ අපි ඔක්කෝටම තියෙන්නේ.

සබීතා (අම්මා):- ඔව් බන් පොඩ්ඩියේ මට නම් ඕනේ කවද හරි කොල්ලෝ දෙන්නව නම්ම ගෙන හුකා ගන්න විතරයි.

දිල්හානී (ලොක්කී :- අම්මෝ මට නම් ආසවේ බැහැ ඒ දවස එනකම් තාත්තට හුත්ත දෙන දවස කවදද කියලා. එතකන් ඉතින් ඇගිල්ලේ පිහිට තමා මට අම්මේ ඇගටත් මහන්සි ඊයේ නිදි මරලා.මං ටිකක් නිදා ගන්නවා මෙහෙම්ම.

අද එතැන් සිට නමුත් අද කතාව දිව යන්නේ ගීතාගේ නිවස දෙසටයි. (වේලාව උදෑසන 10.30 ගීතා කකුස්සියට ගොස්ය. නිවසේ සිටින්නේ චුට්ටා- චානක පමණි. දියණියන් තිදෙනාද නිවසේ නැත.මේ වේලාවේ චානකට -චුට්ටා අමුතු අදහසක් පහල විය. එනම් පුටුවක වනා ඇති තම මවගේ – ගීතාගේ බොඩිය දකින චුට්ටා එය අතට ගෙන හොදට හරවා බලමින් තම පට්ඨිය ඇද සිටි කලිසමට උඩින් පොඩි කරන්නට විය. පොඩි පයිය අලු ගසා දමමින් කෙලින් වෙන්නට විය. චානක තම මවගේ බොඩියේ කප් යුගල සිබින්නට විය. ඒ සිබින්නට වූයේ මස් කැබැල්ලක් දැක එයට කෙල හලන බල්ලෙකු ලෙසිනී. චානකට උන් හිටි තැන් අමතක විය. සාලයේ කෙලවරට ගොස් කලිසමද ගලවා දමා මවගේ බොඩිය සිබිමින් අතේ ගසන්නට විය. එමෙන්ම බොඩිය පයියේ ඔතාගෙන අතේ ගසන්නට විය. එක් වරම අම්මා – ගීතා ගෙට ඇතුලු විය.

ගීතා :- චුට්ටා අන්න උබට නුවන් කොල්ලා කතා කරනවා. (ගීතා මෙසේ පවසන්නේ එලියේ සිටය.)

චුට්ටා (චානක):- හරි අම්මේ කියමින් වේගයෙන් අතේ ගසයි.

(ගෙට පැමිණි ගීතා චානකගේ මෙම ක්‍රියාව දැක දැඩි සේ කෝප වී මේ අතර මව දැකීම නිසා බයට පත් චානක එක් වරම චිරිෂ්, ගා උණු කැරි තලියක් බොඩියට පිට කල චානක කැරි පිරුණු අම්මාගේ බොඩිය අතේ අතේ ගුලි කර ගනිමන් කලිසම අදින්නට විය .)

ගීතා (අම්මා):- තෝ මොනවද ඔය කරන්නේ බල්ලෝ.තෝ ඔය අතේ ගහනව නේද? සාලේ මැද. ඔය මොකක්ද තොගේ අතේ පෙන්නපන්.

චුට්ටා (චානක) බයෙන් යුතුව) මුකුත් නැහැ අම්මේ මුකුත් නැහැ.

ගීතා(අම්මා):- නැහැ නැහැ පෙන්නපන් අත මෙහාට මොනවා යකෝ මේ මගේ කළු බොඩිය නේද? තෝ මේක කැරිත් දාල නේද වේස බල්ලෝ.(මේ අතර ගීතා චානකට කමුල්

පහරක් ගසයි ) තෝ මන් කවුරු කියලද හිතාගෙන ඉන්නේ. යකෝ මන් තොගේ අම්මා මතක තියා ගනින්. තෝ වලත්ත බල්ලෙක් යකෝ.

චානක(චුට්ටා):- අනේ අම්මේ මට සමා වෙන්න ආයේ එහෙම වෙන්නේ නැහැ.

ගීතා (අම්මා):- ඇයි තෝ මගේ බොඩිය ගත්තේ කියපන් ඔය වලත්ත වැඩේට. චානක:- නැහැ අම්මේ මට ඒක දැක්කම ආස හිතුනා.ඒක අරන් ඉම්බින් කොට තවත් ආස

හිතුනා ඒකයි මන් ඒක ඉබ ඉබ අතේ ගැහුවේ. අනේ අම්මේ ගහන්න එපා මට සමා වෙන්න.

(චානක අඩන්නට මෙන්ය. ගීතා පුතුගේ කදුලු දැක කේන්තිය පහව ගොස් සතුටු සිනහවෙන්)

ගීතා(අම්මා):- හරි ඒත් චුට්ටෝ උබ කරපු වැඩේ වැරදි. උබ පොඩි කාලෙන්ත් මගේ තන් දෙකට පුදුම ආසවක්නේ තිබුණේ. උබ මගේ තන් දෙකේ එල්ලිල්ලිමයි . දවසට 20 පාරක් උබ මගෙන් කිරි බීලා නියෙනවා. මගේ තන් දෙක ලොකු වුනෙත් උබ නිසා. චුට්ටෝ උබලගේ තාත්තාට පොඩි කාලේ උබව පෙන්නන් බැහැ

චානක:- ඇයි අම්මේ ඒ.

ගීතා(අම්මා):- ඇයි ඉතින් උදේ ඉදන් රෑ වෙනකම් මගේ තන් දෙකේමනේ උබ.තාත්තට උරන්නවත් වෙලාවක් නැහැ. එදාට ඉතින් මාත් එක්ක රණ්ඩු එක දවසක් උබව මරන්නත් ගියා කේන්තියට .රෑ 11 විතර මායි තාත්තයි වැඩේට සෙට් වේගෙන එද්දී උබ අඩන්න ගත්තා. මෙන්න ඒ පාර උබව අරන් පොලව ගහන්න ගියා තාත්තා.

චානක:- පවුනේද අම්මේ තාත්තා. තාත්තගේ කේන්තිය සාදාරණයි. තමන්ගේ ගෑනිටවත් හු කන්න දෙන්නෙ නැති පුතෙක්නේ ඉන්නේ.

ගීතා :- ඒක තමයි මේ වේස කොල්ලා ලොකු වෙලත් අම්මගේ තන් දෙක නැතත් අම්මගේ බොඩියට වුනත් ආස චුට්ටා උබ අක්කලාගේ ඒවත් ගන්නවද?

චානක:- නැහැ අම්මේ.

ගීතා(අම්මා):- චුට්ටා ඔය කලිසම ඇදගෙන වරෙන් කුස්සියට . ඔය බොඩිය දාපන් අර පුටුව උඩින් ඇවිත් මට උයන්න උදව් වෙයන් අද උබ රස්තයාදු ගහන්න යනවා නෙවෙයි. එහෙම ගියොත් තෝ මේ කරපු දේ තාත්තට කියලා මන් තොගේ අඩු කඩනවා.අද අක්කලා ටිකත් එන්න පරක්කු වෙනවා. උබ මට අද මට රෑට උයන්න උදව්වේයන්.

චානක:- හරි අම්මේ මොනවද කරන්න ඕනේ.

ගීතා :- මන් මේ එළවලු කපනකන් උබ පොල් ගාලා දීපන් මට.

(මේ අතර ගීතා සහ චානක කුස්සිය දෙසට යයි. ගීතා බිම වාඩි වී එළවලු කැපීමට සැර සේ. චානක මව බිද දුන් පොල් බෑය ගෙන ගාන්නට සැරසුනී එක් වරම චානකට බිම බැලුනි.තම මවගේ තන් දෙක හැට්ටයේ කර තුලින් හොදින් පෙනෙන්ට විය.තන් දෙකේ භාගයක්ම එලියේය. මෙය දෙස බලමින් චානක පොල් ගාන්නට විය. ගීතාද තම පුතුගේ හැටි දන්නා බැවින් හොද හැටි තනය පෙන්නනට විය. එමෙන්ම එළවලු කපන අතර තුර දිග හැර සිටි කකුල ගීතා එක්වරම නවා ගත්තේය. ඒ තම පුතුට ගල පෙන්නීමටය. මෙය දුටු විට එක් වරම චානකගේ පයිය කෙලින් විය. එක් වරම ගීතා ඔලුව උස්සා චානක දෙස බැලීය.)

ගීතා(අම්මා):- චුට්ටා උබ ඔය කෙහෙද බලන් ඉන්නේ.

චානක (චුට්ටා):- කොහෙවත් බැලුවේ නැහැ අම්මේ.

ගීතා :- පලයන් බොරු නොකියා උබ මගේ තන් දෙක දිහා නේද මෙච්චර වෙලා බලන් හිටියේ .මන් කකුල නවා ගන්නවා දැකපු පාර උබට ඔය පයියත් කෙලින් වෙලා නේද. (චානක කෙලින් වුණු පයිය මවට නොපෙනෙන සේ හංගා ගැනීමට උත්සහ දරයි) මොකෝ උබ ඇබරෙන්නේ.

චානක:- මුකුත් නැහැ අම්මේ

ගීතා :- හරි හරි ඕක හන්ගන්න ඕනේ නැහැ මන් ඕක පොඩි කාලේ දැකලා තියෙනවා නේ බන්.ඉස්සර හිටිය චූටි මී පැටියා දැන් ලොකුයි නේද?

චානක :- අනේ යන්න අම්මේ යන්න බොරු කියන්නේ නැතුව. අම්මලා ඉතින් ආස අපේ ඒවට නෙවෙයි නේ.තාත්තගේ වගේ මෝරපු ඒ වට නේ.

ගීතා :- තෝ මොකක්ද කියන්නේ මං තොට රෙද්ද උස්සන්න ඕනේ කියලද බල්ලෝ. තොට පොඩඩක් බුරුල දුන්නම එනවා කරේ නගින්න.යකෝ මන් තොපේ අම්ම. මන් කොහොමද මගේ මිනිහ ඉද්දී තොට හුකන්න දෙන්නේ. තාත්තා මැරිච්ච කාලෙක මන් උබට හුකන්න දෙන්නම්.

චානක(චුට්ටා) :- දැන් එනකොට අම්ම මට කියන්නේ තාත්තව මරන්න කියලද.

ගීතා :- නැහැ යකෝ මන් කොහොමද ඒ මිනිහ හුකද්දී මන් ජාතක කරපු කොල්ලට කියලා හුකා ගන්නේ.

චානක(චුට්ටා):- අනේ යන්න අම්මේ යන්න අම්මට මට තමා හුකන්න දෙන්න බැරි තාත්තාට කොයි වෙලෙන් පලල් කරන් ඉන්නේ.

ගීතා :- තෝ මොකක්ද කිව්වේ පාහරයෝ (ගීතා වේගවත් කපුල් පාරක් චානකට ගසයි)

චානක:- අඩමින් අම්මා මට තමා ආදරේ නැත්තේ. කවුරුවත් මට ආදරේ නැහැ මන් යනවා ගඟට පැනලා මැරෙන්න.

(චානක ඉතාමත් වේගයෙන් කේනතියෙන් නිවසින් පිටව යයි. මව ඔහුව නවත්තන් උස්සහ දරයි ) ගීතා :- චානක උබ ඔය කොහෙද යන්නේ. ඔහොම හිටපන් බන්.යකෝ යන්න එපා.අහල

පහල නිවෙස් වල අයද මොවුන්ගේ මේ කලබලය නිසා රැස් වේ.ගීතා චුට්ටාගේ පස්සෙන්

ඔහොම නැවතියන් කියමින් පස්සෙන් පන්නයි.එක් වරම චුට්ටා පාරේ ඇති ගලක වැටී

බිම ඇද වැටේ. ගීතා ඔහුට අතින් ඇද ගෙන ගෙට යාමට හදයි. ඒත් චානක දගලමින් මවගෙන් බේරෙන්නට උත්සහ දරයි. කෙසේ හෝ ගීතා චානකව දැඩිව අල්ලා ගනී.)

ගීතා :- මෙහෙවරෙන් මගේ දෙයියෝ උබට මන් ආයෙත් ගහන්නේ නැහැ.මගේ කොල්ලෝ. යමු බන් ගෙදරට

චානක:- මට බැහැ ගෙදර යන්න මන් පනිනවා ගගට මට මැරෙන්න ඕනේ. මට ඉදලා වැඩක් නැහැ.

ගීතා :- හරි හරි බන් ගෙට ගිහින් කතා කරමු.

(චානක එවර මුරණ්ඩු ගතිය පසෙකලා නිවස දෙසට මවත් සමග එන්නට විය.මේ අතර වත්තේ සිටින කේලම් අම්මණ්ඩි මාගරට පැමිණ ගීතාගෙන් මෙසේ අසන්නට විය)

මාගරට්:- ගීතෝ මොකෝ බන් වුණේ

ගීතා :- නැහැ බන් මාගරට් අක්කේ මූ මගෙන් සල්ලි වගයක් ඉල්ලුවා. මන් මූට කිව්වා නැහැ යකෝ සල්ලි දෙන්න උබට සල්ලි දෙන්න සල්ලි ගස් වලින් කඩනවද කියලා අහලා ඇහුවා. මූ කියපි අම්මට මට තමයි දෙන්න බැරී පොඩි අක්කට සල්ලි දෙනවා කියලා මෙතන එක යුද්දේ. ඒ පාර මන් කේන්තියට මූට කබුලට පාරක් ගැහුවා .මූ මැරෙන්න ගියේ ඒකයි.

මාගරට්:- අනේ බන් මේ තරම් මී හරකෙක් අම්මා ගැහුවා කියලා ගගේ මුහුදේ පැනලා හරියනවද? රස්සාවක් කරලා සල්ලි හොයන්න ඕනේ. රස්තයාදු ගහන්නේ නැතුව.

ගීතා :- ඒක තමයි මාගරට් අක්කේ කොච්චර කිව්වත් මුන් අහන්නේ නැහැනේ. මාගරට් :- එහෙනම් ගීතෝ මන් යනවා .මෙකක් හරි හදිස්සියක් වුනොත් කතා කරපන්.

ගීතා :- හරි මාගරට් අක්කේ.බොහොම ස්තූතියි ආවට (ගීතා මාගරට් ගිය පසු ගීතා චානකට මෙසේ පවසයි)

බලපන් උබ කරපු වැඩෙන් ඔක්කොම රත් වුණා .තව පොඩ්ඩන් මට වහ කන්න වෙන්නේ උබ මැරුණොත් මගේ ගෙදර ඉන්න එකම මගේ කොල්ලා මැරුණොත් වැඩක් නැහැ බන් මට අනේ සුදු පුතේ අයෙන් ඔය වගේ මුරණ්ඩු වැඩ කරන්න එපා. මට කෝන්ති ආපු නිසයි මන් උබට ගැහුවේ ආයේ කවදාවත් ගහන්නේ නැහැ. දැන් වරෙන් කුස්සියට උබ මට උදව්

කරන්න ඕනේ නැහැ මගේ තනියට මගේ ගාවට වෙලා ඉදපන්කෝ මගේ සුදු පුතේ. (චානක ඕන්දු මාන්දුවෙන් අම්මා කියූ දෙයට කැමති විය. ගීතා ඔහු වත්තන් කර ගනිමින් කුස්සියට ගෙන ගියේය.)

මෙන්න මේ බංකුවෙන් වාඩි වෙයන් න්කෝ. උබ ඉස්සෙල්ලා පොඩි කාලේ වගේමයි. මගේ තන් දෙක දිහා පොල් ගාන කොට බලන් හිටපු එකෙන් තේරුණා. එකයි මන් කකුල් දෙක නවලා මගේ ගල පෙන්නුවේ. එහෙව් එකේ උබ මාව වේසියෙක් ගානට අරන් කතා කරපු නිසයි මන් ගැහුවේ.හරි දැන් ඒවා අමතක කරමුකෝ.

උබ අම්මගේ තන් දෙකට ඔය තරම් ආසයි කියලා දන්නවා නම් මන් ගෙදරට ඇදුම් නැතුව ඉන්නවා. මොකද මගේ තනේ එල්ලිලා පොඩි කාලේ කිරි බීපු මගේ කොල්ලට මන් ඕන වෙලාවක තනේ පෙන්නනවා . ඔන්න එහෙනම් බලා ගනින් උබලාගේ කැරි තාත්තා හුකලා උබව හදපු මගේ හුත්ත. උබව එලියට ආපු අම්මගේ වේස හුත්ත ඔන්න බලා ගනින් (ගීතා ඇද සිටි චීත්ත රෙද්ද ගලවා දමා චානකට තම පුතුට ඇයගේ හුත්ත පෙන්නයි. මෙය දකින චානක පුදුමයෙන් සහ බය වී ආසාවෙන් මවගේ හුත්ත දෙස කෑදර කමින් බලා සිටී. මන්ද තමා මෙලවට පැමිණි අම්මාගේ රස ගුල කොතරම් ලස්සනද එය කැලෑවකින් වට වූ ලිදක් වැනි යැයි චානකට සිතුනි. ඔහු කලිසම ගලවා දමා අතේ ගසන්නට විය.එක්

වරම එලියෙන් අමිත් :- ගීතෝ ගීනෝ යැයි කෑ ගසමින් පැමිණෙන්නට විය.ගීතා ගලවා සිටි රෙද්ද ඇද ගනිමින්)

ගීතා :- චුට්ටෝ ඉක්මනට ඔය කලිසම ඇද ගනින් අන්න තාත්තා එනවා. (චානක කලිසම ඉක්මනින් ඇද අහිංසකයෙකු ලෙස කුස්සියට වී සිටී.අමිත් ගෙට ගොඩ විය)