වනමලී 3 කොටස – Sinhala Walkatha
මාලිගාවට යන්න ඕන කසාද මිනිහ එක්ක මිසක් මිනිහගේ මල්ලි එක්ක නොවේ. මාලිගාවට බාරේ වුනෙත් කසාද මිනිහ එක්ක ඇවිත් කසාද මුදු දෙකම මාලිගාවට පුජා කරන්න. ඒක මනූෂ දන්නේ නෑ. අනිත් පැත්තෙන් පොර මහ කුනෙක් බවත් දන්නවා. එත් ඉතින් එහෙම නොවිත් බෑ. ඈට මතක් වුනේ ඇගේ පියා. ඉඩමේ ඉදිරිපස කබානා මන්දිරාට විකුණපු සල්ලි වලට කරපු දෙයක් නෑ. අඩුම ගානේ ගේවත් පිලිවෙළට හදාගන්න බැරි වුනා. සල්ලි වලින් බීල බීල මැරිලා ගියා ගේ හදාගත්තෙත් මන්දිරාගෙන් ගත්ත ලක්ෂ දහයෙන්. මේ නිසා මනූෂගේ තියෙන ලෝබකමට ඈ යටිහිතින් කැමතිවුනා. මනූෂ කොට ටවල් එක ඇදන් තාමත් හැඩවෙනවා. කොන්ඩේ දෙපැත්තෙන් ගිහිල්ලා තට්ටයෙක් වෙයිද මන්ද. කොයිවෙලාවෙ කන්නාඩිය ලගට ගිහින් කොන්ඩේ හදන එකමයි වැඩේ. ඔහොම හැඩවෙන්නේ නිකන් නම් නොවේ. අනිවාර්යයෙන්ම එළියට යන්න. නිකන් එළියට යන්නත් නොවේ ටිකක් හෝ දුරකට යන්න බව වනමලීට තේරුම් ගියා.
“මාත් එක්ක මාලිගාවට යන්න බැරි මිනිහා කොහේද මේ යන්න හදන්නේ”
ඈට හිතාගන්න බෑ. සමහරවිට හොටලේ ඉන්න හින්දා වෙන්න ඇති. ඒත් ඉතින් ලාවට සෑකයක් ආවත් එච්චර හිතුවේ නෑ. මොකද මනූෂ කොච්චර ලෝභ වුනත් අදින්න පලදින්න අලුත් විලාසිතාවලට ලෝභ නැතුව වියදම් කරා. ඔහු කොහොමත් පිලිවෙලට ලස්සනට හිටියා. ඒත් අවුලකට තිබුනේ මාලිගාවට වෙච්ච බාරේ. ඒත් කොහොමද ඔප්පු කරන්නේ. තමන්ගේ අතේ තියෙන මුද්ද මාලිගාවට පුජාකරත් මනූෂගේ ඇගිල්ලේ තියෙන මුද්ද ගන්නේ කොහොමද. මොනවාහරි බොරුවක් කියලා ගත්තයි කියමු ඒත් අලුත් මුදු දෙකක් හදන්නේ කොහොමද නැතිවුනා කියමු ඒත් මුලු ජිවිත කාලෙදිම කියවයි. මම නොදන්නා පිරිමි. උන්ට ඕන හුකන්න විතරයි. ඒකත් හරියට බෑ. උන්ට යනකම් විතරයි. ගෑනි ගැන හිතන්නෙම නෑ ඒත් මනුෂට ඒකත් ඕනේ නෑ වගේ. බලමුකෝ රෑට. ඒත් බාරේ… ඒකට නම් අනිවාර්යයෙන්ම කවීෂගේ උදව් ඕන. කොල්ලට දාපු පාට් එකට මූනවත් නොබලා ඌ කාමරෙන් ගියා ගියාමයි කිසිම සද්දයක් නෑ. කවීෂ මතක් කරද්දිත් සිහියට ආවේ පොල්ල කෙලින් වෙලා තිබ්බ හැටි.
“අම්මෝ… හිතුව තරම් නෑ වගේ.. අගල් පහකට හයකට වැඩි නෑ වගේ.. නැ.. නැ ඊටත් වැඩීද මන්දා”
නිලූෂි එක්ක බලපු නිල් චිත්‍රපටියක් මතක් වුනා. ඒකි ගෙස්ට් කරපු විදියට පට්ට පොර මුන් දෙන්නම නොවේ. දිනූෂ මනූෂ වගෙත් නොවේ කවීෂ වගෙත් නොවේ කොල්ල හැම පැත්තෙන්ම ෆෝවඩ්ලු පොර කාටද කෙල්ලෙකුට ටෝක් කරපු එකක් නිලූෂිට ඇහිලා. ඒකී කියන විදියට ඇග ඇතුලේ තියෙන හැගීම් වුනත් ඇදලා ගනීවිලු තොලක් එහෙම දුන්නොත් ගලවගන්න එක ලේසි වෙන එකක් නැහැල්ලු. ඒකිට දිනුෂව සෙට් කරන්නලු. අම්මෝ කොහොමට ඇද්ද .. ඒකිම කියන විදියට පොර හෙන අංකුට්ටලු කොල්ල සිගරැට් එකක් බොනවා දැකලා. ඒක කිව්වාම ඈට ධානාගේ සිගරැට් ගද දැනිච්ච තොල් පාරත් මතක් වුනා. නිලූෂි කිව්ව විදියට දිනූෂ ගැන ඈ හිතන්න ගත්තා
“ධනා වගේ හුත්ත නම් ඕකා ලෙවකාලම බඩු යවයි.. ඒත් මනූෂ ඈට හිතාගන්න බෑ.. ඒත් කවීෂ”
ජංගි හොරකම් කරපු විදිහට පොරට පුදුම අමරුවක් ඇතියි හිතුවත් ඔහුගේ මේ උදාසීන ගති ඈට එක විදියක පුදුමයක් වුනා.
මනූෂගේ උදාසීන ගතියත් කවීෂගේ ෆෝවඩ් ගතියත් දිනූෂගේ කඩවසම් ගතියත් ඈ සංසන්ධනය කරා. වනමලී ඇදෙන් නැගිටලා කන්නාඩි මේසේ ලගට ගියා.
එතකොටවත් ඈ හිටියෙත් ටවල් එක පිටින්මයි. වනමලී ඔහු ඉස්සරහට ඇවිත් ටවල් එක කඩලා ආයෙත් ඇදගත්තා. ඒත් ඔහුට ගානක් නෑ. අඩු ගානේ හොරැහින්වත් බැලුවේ නෑ. මූට ලාදුරුවත් තියෙද මන්දා.
“ඔයාට බඩුවක් තිබ්බා බාතෲම් එකේ ගත්තද”
“මොන…. මොකක්ද”
“ඇයි අනේ ඔයා අපේ වත්තට පැනලා රැට රෑට හොරකම් කරේ”
“නෑ… මන් ගත්තේ නෑ”
“අනේ.. යනවා බොරු නොකිය”
“ඇත්තට නෑ… ඒත් අද ඕනෙ..නෑ”
ඒක මහ පුදුමයක් නෙහ්. වනමලී ආයෙත් නානකාමරයට ගියා. මනුෂ එහෙම බොරු කියන්නෙත් නෑ. ඊයේ අරන් නොගියත් පෙරේදත් අරන් ගියා. ආයෙත් ඔහු වැලටත් දානවා ඈහැටම දැක්කා. එහෙනම් කවුද ගත්තේ. මනූෂ නැත්නම් කවීෂ වෙන්න ඕන. ඈ වටින් ගොඩින් ආවේ මුද්දේ කේස් එක මනූෂට කියන්න ඒත් මොකක්ද වගේ.
“මාර අමාරුවක නෙහ් වැටුනේ”
වනමලී විතරක් නොවේ බොහෝ උඩරැටියන් සමන් දෙවියන්ට වගේම මාලිගාවේ දන්ත ධාතූන්වහන්සේට හිස මුදුනින් වැදුම් පිදුම් කරා. හරියට දකුනේ උන් කතරගම දෙවියෝ අදහනවා වගේ. ධනා එක්ක තිබ්බ සම්බන්දේ කැඩිලා විසිරිලා ගියාට පස්සේ කෙල්ලට මාර දුකක් හිතුනා. ඈ ගොඩක් හිතුවා. ආයේ නම් කොල්ලෙක් එක්ක යාළුවෙන්නෙම නැහැමයි හිතාගත්තා. නෙට් බෝල් ෆයිනල් මැචස් තිබුනේ නුවර. ගෙදරින්ම යද්දී හිතාගෙනම ගියා මාලිගාවට බාරයක් වෙන්න. දෙවැනි වටයෙන්ම ටීම් එක එළියටත් විසිවුනා. ටීම් එකේ හොදට සෙල්ලම් කරපු පුෂ්පා එදා සීන් එකෙන් පස්සේ මොනවා වුනාදැයි කවුරුත් දන්නේ නෑ. කලින්ම මැචර්ස් ඉවරවෙච්ච හින්දා කට්ටිය එක්කම මාලිගාවට ගියා. එදා තමයි බාරේ වුනේ. ආයේ නම් ගෙදරින් කතා කරන මගුලකට කැමති වෙනවා මිසක් කවදාවත් යාලු වෙන්නෙත් නැහැයි හිතාගත්තා. කවදාහරි කසාද බැන්දොත් හොද මනුස්සයෙක් ලැබෙන්න යැයි ඈ බාරයක් වුනා. කසාද බැදලා මගුල් යහනාවට ගොඩවෙන්න කලින් මගුල් මුදු දෙක දලදා වහන්සේට පූජා කරලා බාරේ ඔප්පු කරන බවට පොරොන්දු වුනා. කවීෂගෙන් හැර වෙන කාගෙන්වත් පිහිටක් නැතැයි හිතුනත් වනමලී පොඩි ටෝකක් දාල බලන්න මනූෂ ලගින්ම වාඩිවුනා.
“ඇයි මාලිගාවට යන්නේ නැද්ද”
ඈ බිම බලාගෙන වම් අතේ ඇගිලි අනිත් අතින් මිරිකන්න ගත්තා.
“මම මාලිගාවට බාරයක් වුනා..”
“ඉතින් ගිහිල්ලා බාරේ ඔප්පු කරලා එන්න”
“බාරේ ඔප්පු කරන්න නම් ඔයාගේ මුද්ද ඕන”
“මුද්ද… ඇයි..”
“මට ඔයා වගේ හොද මනුස්සයෙක් හම්බවේවායි මම පාර්ථනා කරා. එහෙම හම්බවුනොත් මගුල් මුදු දෙක දලදා වහන්සේට පූජා කරන්න පොරොන්දු වුනා”
“මොකක් ඔහේට පිස්සු හැදුනද.. විකාරද.. ඔහොම වියදම් කරන්න සල්ලි කොහෙන්ද අන්න මද්දු ලග තියෙනවා මාත්තු මුද්දක් ඕන්නම් අන්න ඒක ගිහින් පුජා කරගන්නවා..”
මනූෂගේ දැඩි ස්වරයෙන් රළු හඩින් ඇගේ හිත කඩාගෙන වැටිනා. ඈ එහෙන්මම ඇදේ පෙරලිලා ඉකිබින්දා. ඔහු කියනෙත් නැතුව කාමරෙන් පිටවෙලා ආයෙත් ආවා.
“මම එද්දී රෑ වෙයි එක යතුරක් මන් අරන් යනවා”
ඒත් ඔහු යන්නේ කොහේදැයි කිව්වෙත් නෑ.
මනූෂගෙයි වනමලීගෙයි කතාව කවීෂ හොදට අහගෙන හිටියා. ඇයට මේ වෙලාවේ උදව් කරොත් කෙල්ල අල්ලේ බව කවීෂට තේරුනා. ඔහු අනිවාර්යයෙන්ම යන්න ඇත්තේ පේරාවලට වෙන්න ඇති. මනුෂ ගත්ත කෝල් එකත් මතක් වුනා. මොකද ඔහුත් එක්ක එකම පංතියේ හිටපු ඔහුගේ හොදම යාළුවා සංජය ඉන්නේ පේරාවල ආට් ෆැකල්ටියේ තර්ඩ් ඉයර් එකේ. ෂුවර් එකට යන්න ඇත්තේ හොස්ටර්ල් එකට. කවීෂ ඒ බවක් කියන්න ගියේ නෑ. අනිවාර්යයෙන්ම දෙන්න එක්ක හොදට බීල ඒවි. එහෙම වුනොත් නම් හිකවෙනව ස්පිරිතාලේ ලගින්න වෙයිද මන්දා. ඔහු කෝකටත් මනූෂට කෝල් එකක් ගත්තත් වැඩ කරේ නෑ. කවීෂත් ඇදුමක් දානොගෙනම සාලෙට ඇවිත් වනමලීගේ කාමරේ දොරෙන් එබුනා ඈ මුනින් අතට ඇදේ ඇලවෙලා ඉකිබිද බිද අඩනවා. සිද්දිය අහගෙන හිටපු හින්දා ඔහුට ඇත්තටම දුක හිතුනා. ඇදේ පැත්තකින් වාඩිවෙලා දනිස නවලා කකුලක් ඇද උඩ තියාගෙන අනිත් කකුල බිමට දැම්මා. හැරිල බැලුවොත් ටවල් එක ඇතුල පේන්නම. ඔහු ඈ දිහා මොහොතක් බලාගෙන හිටියා. එළියට නෙරාගිය බෝල පුක දකිද්දී නම් ඉන්නම බෑ. මිරිකන්නමයි ආශාව. අම්මෝ සුදු ගල් දෙකත් එක්ක දකිද්දි කොහොම ඉවසන්නද ඒත් කලින් වගේ වැඩේ වනකරගන්න නම් බැහැ. ටවල් එකත් ඉස්සිල කලවෙන් උඩටම ඇකිලිලා. කවිෂ ඇගිල්ලේ දාගෙන හිටපු මුද්ද ගලවලා අතේ ගුලිකරගත්තා. ඇගෙ තුවාය යටින් අත යවලා කලවේ උඩින් අත තිබ්බා. මැද ඇගිල්ලයි දබර ඇගිල්ලයි හුත්තේ මයිල් වල යම්තම් ගැවෙන විදියට. අතයි පුකයි අතර තිබ්බෙත් අඟලක් එකාමාරක් විතර පරතරයක්.
“අක්කේ…ඒ…”
එකවරම කලවා අතරින් සිනිදු අත ස්පර්ශ වෙද්දී තිගැස්සිලා ඔලුව උස්සලා බැලුවා. ටිකක් තරහින්. ඔහු ඈ හැරිලා බලද්දීම අතේ ගුලිකරගත්ත මුද්ද ඇගේ අත උඩින් තිබ්බා. අත දිහාත් කවීෂ දිහාත් දෙතුන් පාරක් බලල නැගිට්ටා. ඇදෙන් පහලට දෙපා දාල ඇද උඩින් වාඩිවුනා. කොට ටවල් එක තවත් ඇකිලුනා. මනූෂ කිව්ව මාත්තු මුද්ද නොවේ. ඔහුගේ ඇගිල්ලේ දාගෙන හිටපු රත්තරන් මුද්ද.
ඇත්තටම වනමලීගේ කදුළු බේරිලා වේලිච්ච ඇස් වලට ආයෙත් කදුළුත් ආවා.
“අයියෝ.. ඉතින් ඇයි ආයේ අඩන්නේ..”
කවීෂ ඇගේ කදුළු පිසදමද්දී ඈට කරන්ට් එක වැදුනා වගේ. ඔහු ආයෙත් ඇගේ කලවේ උඩින් අත තිබ්බා. ඈට මතක් වුනේම ඉකිබිද බිද අඩද්දී මනුෂ පිටවෙලා ගිය හැටි.
“එතකොට ඔයාට මුද්දක්… අනික.. පූජා කරන්න ඕනේ ඔයාගේ මුද්ද නොවේ නෙහ්.. “
“හරි.. ඉතින් අයියගේ මුද්ද වුනත් එකයි මගෙ මුද්ද වුනත් එකයි… බාරේ ඔප්පු කරාම මටත් එතකොට අයිතියක් තියෙනවා නෙහ් දැන් ඉතින් ලෑස්තිවෙලා යමුකෝ”
දෙපිට කැපෙන කතාවක් එක්කම ඇහැකුත් ගහලා කියලා දැම්මා.
ඔහු අතේ මාපට ඇගිල්ලෙන් කලවේ සිනිදුවට එහේට මෙහේටත් කරා. ඒත් ඈට ඒක ගානක් නෑ.
“මන්දිරා නෝන ඇහුවොත්…”
“නෝන නොවේ අම්මා පොඩි අම්මා.. “
“හරි.. හරී… එයා ඇහුවොත්.. අනික මගේ මුද්ද ගැන ඇහුවොත්…”
“හරී… මුද්දක් අරන් දෙන්නම්”
“සල්ලී..”
“සල්ලී මගේ ලග තියෙනවා”
වනමලීට හිතාගන්න බෑ. අනේ දෙයියනේ මෙහෙමත් මස්සිනාලා ඉන්නවද”
ඈ හිතේ සන්තෝෂෙටම කවීෂගේ කම්මුලට උම්මා එකක් දුන්නා. ඔහු ඇගේ ඉන වටේ අතදාල ඈව තවත් ලන්කර ගත්තා.
“තව එකක් දෙන්න බැරිද.. හැබැයි ඊටවඩා දිග එකක්”
කවීෂ ගොඩක් ආදරෙන් වගේ ඈ දිහා බලාගෙනම ඇහුවා. ඔහුගේ අනිත් අත තාමත් ඇගේ කලවේ මයි. ඇයත් ඔහුගේ කම්මුල් දෙපැත්ත මිරිකලා ආයෙත් උම්මා එකක් දුන්නා. ඒක කලින්ටත් වඩා දිග එකක්. කවීෂ ඇගේ ඇගට බරවුනේ හිතලමයි. ඈව බදාගෙනම උඩුබැලි අතට ඇද උඩට වැටුනා. වැටිච්ච පාරට තුවායේ ගැටේ ලිහුනත් කඩාගෙන වැටුනේ නෑ. ටවල් එකෙන් වැහිච්ච ඇගේ තන් දෙක ඔහුගේ නිරුවත් පපුවට තෙරපුනා මොකද ඇගේ ඇග උඩට කවීෂ ඇදගෙන වැටිච්ච හින්දා. ඒත් ඇගෙ ටවල් එක නම් තවත් උඩට ඉස්සුනා.
ඔහු ඇගේ දෑස් දිහාත් ඇය ඔහුගේ දෑස් දිහත් තප්පර ගානක් බලාගෙන හිටියා. ඔහුගේ පොල්ල ඇගේ කලවෙට තදවෙලා උණුසුම් වෙනවා. ටවල් එක පොඩ්ඩක් එහේට මෙහේට කරොත් පපුවේ ඉදන් හුත්ත දක්වාම ඔක්කොම නිරාවරණය වෙනවා. ඒත් ඇගේ හිත ඔහු දිහාවට හැරෙන හැම වෙලාවෙම මනූෂ මතක් වෙනවා. කවීෂගේ දෙතොල් කිට්ටුවෙත්ම ඈ මුහුණ අනිත් පැත්තට හරවා ගත්තා.
“අනේ… එපා.. මල්ලියෝ.”
ඈ ගොඩක් අහිංසක විදියට කිව්වා. මනූෂගේ රළු බව ටිකෙන් ටික මතුවෙද්දී කවීෂ ඈට මොහොතින් මොහොත කිට්ටු වුනත් මනූෂට එරෙහි වෙන්න තාම ඇගේ හිත ඉඩ දෙන්නේ නෑ.
“ඌ ඔයාට ආදරේ නෑ අක්කේ..”
“අනේ..එත් .. එපා.. ඔයා මගේ හොද මල්ලී නෙහ්.. එයාගෙන් මට තාම වරදක් වුනේ නෑ නෙහ් මල්ලියේ”
කිට්ටුවෙන්න කිට්ටුවෙන්න ඈ දුරස්වෙනවා. ඇව යට කරන් බලෙන් හැගීම් අවුස්සන්න හිතුනත් හැමදේම නැතිවෙයි යැයි බයකුත් දැනුනා. අනික කොහොමහරි ලීක් වුනොත් ඔක්කොම කෙලවෙනවා.
ඇගේ කාමුක ඇග පසඟ දකිද්දී බලෙන් හැමදේම ගන්න හිතුනත් ඈ මේ ඔක්කොම දාල ගියොත් යැයි බයකුත් දැනුනා. මොකද මන්දිරාගේ හැටි කවීෂ හොදින් දන්නවා
“ඌ මහ පොන්නයෙක් ලෙ.. නෙහ්.. අක්කේ..”
කවීෂ තරහින් කියාගෙන කොන්ද කෙලින් කරන් ඇදෙන් බැස්සා.
“පොන්නයෙක්.. ලෙ. “
කියවෙන්න ගියත් දඩාර් බ්‍රේක් එකක් ගහලා එළියට පනින්න ගිය වචනේ නවත්තගත්තා.
“ඔයා කොහොමද එහෙම කියන්නේ…”
“ඒක ඉතින් අද හෙටම ඔයාට බලාගන්න පුළුවන්”
වනමලී ගැලවෙච්ච ටවල් එකේ දෙකෙලවරින් අල්ලාගෙන ඇදෙන් වාඩිවෙලා ගැටේ ගහගත්තා.
“ඔයා එහෙම කිව්වේ තරහට නේද…”
වනමලීට ජීවිතේ ගැන ලොකු බයක් දැනුනා.
ඇදුනේ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්නයක් බව හිතුනත් යටි හිතින් සතුටු වුනා. ඒත් ඈ ගියොත්.
“අපි ලෑස්තිවෙලා යමු.. මුද්දක් ගන්නත් ඕන නෙහ්..”
ඒක නොකීව නම් හොද යැයි හිතුනත් දැන් ඉතින් කියලා ඉවරයි නෙහ්. අනික මුට්ටිය දාල බලන්න එපැයි.
“අනේ ඇත්ත කියන්නකෝ මල්ලී…”
“මට එහෙනම් පොරොන්දුවක් ඕන”
“මොකක්ද”
“එයා කවුරු වුනත් ඔයා අපිව දාල යන්නෙ නැහැයි පොරොන්දු වෙනවද”
වනමලී ඔහු දිහා බලාගෙන හිටියා. එහෙම කියන්නේ ඇයි මේකා අයියට ඉරිසියාවෙන්ද කවීෂ ඇදෙන් වාඩි වුනා. ඇගේ ඇස් වලින් කදුළු කඩාගෙන වැටෙන්න ගත්තා.
“එහෙනම් ඇයි මගේ ජංගි ඉස්සුවේ…”
ඈ ඔහු දිහා බලාගෙන ඇදට කඩාගෙන වැටුනා. දෑත් වලින් මුහුන වහගෙන ඉකිබිදින්න ගත්තා.
“සික් කරගත්ත ගොන් වැඩක්”
ඔහු ඇගේ පිටට අත තියාගෙන ඇගේ මුහුනට ලන්වුනා
“ඌ මොකෙක් වුනත් ඔයාට චුට්ටක්වත් දුකක් වෙන්නේ නෑ.. ඔයාට ඕන හැම දෙයක්ම මම දෙනවා. ඔයාට ඉවසන්න ඕන තව ටික කාලයයි”
ඇගේ ඔලුවට අත තියාගෙන කිව්වත් ඇගේ ඉකිබිදුම අඩු වුනේ නෑ. මොකක්ද මේ ටික කාලේ කතාව මහ අපභ්‍රංශයක් නෙහ්
“ටික කාලයක්… ඔයාලා මාව අමාරුවේ දැම්මා.. ඇයි මට කලින් කිව්වේ නැත්තේ”
“මම නොවේ නේ එයා ඔයාට ජෝඩු කරේ… “ඇයි ඔයා මට කැමති නැද්ද”
” අයියගෙයි මල්ලිගෙයි දෙන්නගෙම ගෑණියෙක් වෙන්න මට බෑ”
දෙන්න ඕන උත්තරේ ගැන ඔහු කල්පනා කරා. ඒත්…
“ටික කාලයයි නෙහ් ඊට පස්සේ ඔයා මගේම කරගන්නවා ඌට ගෑණු හරියන්නේ නෑ ඌට එපා වුනත් ඔයා මට වටිනවා”
ඔහු එහෙම කිව්වේ නෑ. කොන්ද කෙලින් තියෙන පිරිමි කියන්න ඕන එහෙම ඒත් කවීෂ මෙහෙම කිව්වා
“ඔයා ලොක්කා කසාද බැන්දට ඔයා ගැන මම හොයනවා නෙහ් දැන් මේ වගේ ඌට මාලිගාවට යන්න බැහැයි කිව්වා. ඉතින් මම ඉදිරිපත් වුනා. බාරේ ඔප්පු කරන්න මුද්ද දෙන්න බැහැයි කිව්වා ඉතින් මම දුන්නා”
“අයියට මට හුකන්න බැහැයි කිව්වොත් උබද හුකන්නේ”
වනමලීට එහෙම අහන්න හිතුනත් ඇහුවේ නෑ. මූ කරන්නේ රගපෑමක්ද
දවල් ධනා ආපු වෙලවේ කවීෂ ලිස්සලා ගිය හැටි මතක් වුනා. දිනුෂ ඉස්සරහට ගිය හැටි ඈට මතක් වුනා. හැම එකාම ඇගේ ඇගට වශී වුනත් මේ වෙන්නේ මොකක්දැයි ඈට තේරුනේ නෑ. එහෙන් මනූෂ පොන්නයෙක් කිය කිය කවීෂ ඇගටත් එනවා. මනූෂත් හැමදේම කවීෂට භාර දෙනවා. මූ හුකන එකත් රෑට කවීෂට භාරදෙයිද මන්දා. මනුෂ ගැන හිතට තරහක් ආව. ඇත්තටම කවීෂට ඕන මට හුකන්නද. නැත්නම් ආදරයක් හිතිලද ඈට තේරුම් ගන්න බෑ. හුකාගන්න ආසාවක් තිබ්බ නම් පස්සෙන් ආපු උන් හැටියට හුත්තක් ඉතුරුවෙන්නේ නෑ
කවීෂ ඇගේ අතින් ඇදලා ඇදේ වාඩි කරන් ඔහුගේ ලයට තද කරගත්තත් ඈ එරෙහි වුනේ නෑ. උන් රගපානවා නම් මම රගපෑවම මොකද වෙන්නේ ඇගට ඇග ගෑවුනාට ළමයි හම්බවෙන්නේ නෑ නෙහ්. ඇයත් ඔහුගේ මයිල් නැති පපුවට කම්මුල තියාගත්තා. ඔහුගේ අතින් කදුළු පිහිදැම්මේ දෙවැනි වතාවට.
“මට පොරොන්දු වෙන්න බැරිද”
ඔහු පොන්නයෙක් වුනත් නැතිවුනත් දැන් අහුවෙලා ඉවරයි. ඈට මතක් වුනේ ඉඩම තියලා ගත්ත ලක්ෂ දහය. පෙරලුනු පිට හොදයි කියනවා හැර වෙන විකල්පයක් තිබුනේ නෑ.
“මම ඔයාගේ අයියගේ නෝනා ඔයා මාත් එක්ක හිටියොත් මිනිස්සු මොනවා කියයිද නුවරඑළියේ වගේ නොවේ ඔයාලා ඉන්නේ ගම්වල ඔයාලට ගමේ ඉන්න හම්බවෙන්නේ නෑ”
“පිස්සුද අක්කේ.. උන්ට ඕන විදිහට අපි ඉන්න ඕනද සල්ලි වලට හැමදේම යටයි. අපේ වතුවලින් කී දෙනෙක් ජීවත් වෙනවද”
කතාවෙන් කතාව කවීෂ ඇගේ ඉන හරහා ගිය අතින් ඇගේ බඩ අතගාන්න ගත්තා.
“අපි තාම දන්නේ නෑ ඒකා පොන්නයෙක්ද නැද්ද කියන්න. ගමේ එහෙම කතාවක් යනවා. අයියාකාරයා වෙන උන් වගේ නොවේ කොහොමත් හරි ගුප්තයි. කිසිදෙයක් කාටවත් කියන්නේ නෑ. ඌට මෙහෙම අවුලක් තියෙනවා කියලවත් කියලා නෑ. ලෙඩක් හැදුනාමත් එහෙමයි ඔය ජංගි කේස් එක හින්ද තමයි අපි පොරට ගෑණියෙක් හෙව්වේ”
ඈ කවීෂ කියන දේවල් අහගෙන හිටියා මිසක් මුකුත් කිව්වේ නෑ. ඈ ලොකු හුස්මක් පිටකරලා ඇදෙන් නැගිට්ටත් ඔහු ඇගේ අතින් අල්ලගත්තා.
“කෝ ඉතින් මට පොරොන්දු වුනේ නෑ නෙහ්..”
වනමලී ඔහුගේ අත අත්හැරල ගෙනාපු බෑග් එක අවුස්සන්න ගත්තා. මොකද මාලිගාවට යන්න වෙනම සුදු සාරියක් වෙනම හැට්ටයක් ගෙදර ඉදන්ම හදාගෙන අවා. සාරියයි යටසායයි හැට්ටෙයි ඇද උඩින් දාල නාන කාමරයට යන්න ලෑස්ති වුනත් ආයෙත් ඔහු දිහාවට හැරුනා
“මට එහෙම ඔයාලා දාල යන්න බෑ මල්ලී ගමේ උන්ට මුහුණ දෙන්න ඕන. මන්දිරා මැඩම්ට ලක්ෂ දහයක් දෙන්න ඕන. එහෙම ගියයි කියමු මට අයෙත් වෙන මිනිහෙක් එක්ක යන්න පූලුවන්ද මගේ අයියා කොච්චර දුක් වෙයිද එයාට තවත් බරක් වෙන්නේ කොහොමද වෙච්ච දේවල් දැන් වෙලා ඉවරයි”
ඈ ඉස්සරහට එන ප්‍රශ්න කියවගෙන කියවගෙන ගියා. ඇගේ කතාවෙන් අයිය කාරයා නිසා දාල නොගියත් අනිත් ප්‍රශ්නත් ඇදුනොත් දාල යයිද කියලත් හිතුනා. “ලිදට වැටිච්ච එකා ලිංකටෙන්ම ගොඩට එන්න ඕන”
මේ හින්දා කවීෂ පැත්තකට දාන්න බැහැයි යැයි ඇයට හිතුනා. කොහොම වුනත් ගොඩක් දුෂ්කර අමාරු ගමනක් ඉස්සරහට යන්න ඇති බවකුත් පෙනුනා.
මනූෂ පොන්නයෙක් වුනත් කුඩාරමක් ගහපු කවීෂගේ පොල්ල ආයෙත් මතක් වුනා.
“අයියා පොන්නයෙක් හින්දා මලයා ඇගට එනවද”
කිසි හුත්තක් ඈට තේරුනේ නෑ.
“එහෙම නැත්නම් නුවර මාමලා ගෙදර වගේ හවුලේ කැමක්ද මොකද නුවර මාමලා දෙන්න ගෙනාවේ එක නැන්ද කෙනෙක්. නැන්දට ලමයි හයදෙනෙක් හිටියට උන්ගේ තාත්තා අහවලා යයි කියන්න උන් තියා නුවර නැන්දවත් දන්නේ නෑ. මේකත් එහෙම කේස් එකක්ද. කොහොම වුනත් මේවා හරියට තේරුම් ගන්න තුරු කිසිකෙනෙකුට කිසිම පොරොන්දුවක් දෙන්නේ නැහැයි ඈ හිතාගත්තා.
කවීෂ ඈ නාන කාමරයට ගිය අතරේ මලිගාවට අදින්න ඕන ඇදුමක් තෝරන්න ඇගේ ඇදුම් බෑග් එක ඇවිස්සුවා. සුදු සාරියක් අරන් හැට්ටෙයි යට සායයි මැහුවෙත් මාලිගාවට යන්නමයි. වනමලී චූ පාරක් දාල බාතෲම් එකෙන් එද්දී කවීෂ කලු සුදු කොට සායයි පලු දෙකකට මහපු බ්ලවුස් එකයි මදිනවා.
“අනේ ඕක නෙවී ඇද උඩට දාපු සුදු සාරියයි ඇදන් යන්න ඕන”
“අනේ.. මේ.. මලගෙදරක නොවේ යන්නේ ටවුමට යන්න ඕන මුද්දක් ගන්නේ නැද්ද අයියෝ.. ඔහොම බෑ.. දැන් මන්දිරාගේ එකම ලේලි අනිත් ගෑණුන්ට ඉරිසියා හිතෙන විදිහට ඉන්න ඕන”
කවීෂ්ට කොච්චර කිව්වත් ඇහුවේ නෑ. දවස් ගානක් පෙරුම් පුර පුර හිත හිතා හිටපු ගමනක් එහෙන් මනූෂ කොක්කක් දැම්මා. අදින ඇදුම නිසා ඔහුටත් විරුද්ධ වෙන්න ගියොත් වැඩේ කෙරෙන්නේ නෑ. අවසානයේ ඔහු මැදපු ඇදුම් ඇදන් යන්න ඈ එකග වුනා. ඒත් ඉතින් කවීෂගේ මොලේ තිබුනේ වෙන ෆැලෑනක්. මොකද සාරි ගලවනවට වඩා ලෙහෙසියෙන් ස්කර්ට් බ්ලවුස් ගලවන එක ලෙහෙසියි.
තාමත් ඔහු රෙදි මදිනවා. ඇගේ ස්කර්ට් එකයි බ්ලවුස් එකයි මැදලා පුටුව උඩින් දාල. බ්ලවුස් එකට යටින් ජංගියයි බ්‍රා එකයි. මේකා මොකාටද එන්නේ ඔහුගේ වැඩ දකිද්දී ඈට හිතාගන්න බෑ. ඔක්කොම පිලිවෙලට තියලා. හරියට කසාද බැදපු මිනිහා වගේ. මනූෂ නම් මේවා කවදාවත් කරන්නේ නැහැයි ඈ දන්නවා. ගෙදරක පිරිමිය ඉන්න ඕන පිරිමියෙක් වගේ ඇයට කවීෂගේ මේ වැඩ ඇල්ලුවේ නෑ. එහෙම නැත්නම් ඌගේ ලව් එක පෙන්නන්න කරන වැඩක්ද. නැත්නම් ඌගේ ආශාව ඉටු කරගන්න හිත දිනාගැනීමක්ද ඇත්තටම කොල්ලා සිරාවටම ලව්දැයි ඈට හිතාගන්න බැරි වුනා. කොහොම වුනත් විලාසිතා පැත්තෙන් නම් මල්ලිත් අයියට දෙවැනි නෑ. මැදලා තිබ්බ ඩෙනිමටයි ටී සර්ට් එකයි ඔර්ජිනල් බ්‍රැන්ඩඩ් එකක්. ඈයට එකපාරටම දිනූෂත් මතක් වුනා. ඌ අනිත් උන් දෙන්නටම වඩා මාරම ලස්සනක් කඩවසම් කමක් දැක්කා උගේ කොන්ඩේ ඇගපසඟ .. ඒත් ඒකා ස්කෝලේයන කොල්ලෙක්. වැරැද්ද තියෙන්නේ සිගරැට් බොන එකයි ඩ්‍රින්ක් එක දාන එකයි.
මනූෂ ගිහිල්ලා තිබුනේ ටැක්ෂියකින් නැත්නම් වීල් එකකින්. කොච්චර ලෝබ වුනත් ඌ කවදාවත් පාරේ බස් වල නම් යන්නේ නෑ. ඇදුම් පොඩ් වෙන හින්දා. කොහොමත් කාර් එකේ යතුර තිබුනෙත් කවීෂ ලග. කබානා එක වහලා රෙසිප්සන් එකට යද්දී වනමලී කවීෂගේ අත අතහැරියා. කොහොම වුනත් ඇගේ අතින් අල්ලාගෙන යන්න කවීෂට ලොකු ඕනකමක් ආශාවක් තිබුනා. මෙන්න මගේ කෙල්ල යැයි ප්‍රදර්ශනය කරන්න කැමැත්තක් තිබුනා.
කබානා එකේ ඉදන් නුවර ටවුමට ලොකු දුරක් තිබුනේ නෑ. යද්දී මන්දිරාත් කොල් එකක් දුන්න. කවිෂ ඩ්‍රයිවින් කරපු හින්දා කතාකරේ වනමලී. වෙනදා නුවරඑළියේ හෝටලයේදී මලී මලී යැයි කතා කරත් ඈ අද කතා කරේ දූවේ කියලා. මනූෂ ගැන ඇත්ත නොකීපු එකට පොඩි තරහක් තිබුනත් ඈ දුවේ යැයි කියද්දී ලොකු ආදරයක් හිතට දැනුනා ඉබේටම ඈට
“හා අම්මේ”
කියලත් කියවුනා. ඇගේ කතාව නැවතුනේ වෝජ් ජුවලරි එක ඉස්සරහ. තමන් පෙරුම් පුරපු බාරේ ඔප්පු කරගන්න පුලුවන් වේවි යැයි ඇගේ හිතේ තිබුනේ කුකුසක්. කවීෂ ඇගේ බාරේ ඔප්පු කරන්න අඩුම කුඩුම ලෑස්ති කරද්දී ඔහු කෙරෙහි හිතට ලොකු ආදරයක් දැනුනා.
“අපිට මේ මුද්දට සමාන මුද්දක් බලන්න ඕන”
වැඩකරන සේවකයා අතට මුද්ද දීල ඈ වටපිට බැලුවා. පුදුම ලස්සන මෝස්තර. විදුරු කුටි වල ඇතුලේ තියෙන ලස්සන මෝස්තර දිහා ඈ බල බලා හිටියා කොහොම වුනත් මන්දිරා අරන්දීපු කරමාලේ නම් පවුම් තුනකට වැඩියි. ඈ නම් මනූෂ වගේ ලෝබ නැහැයි වනමලීට හිතුනා. කවීෂගේ දෑත් බෙල්ලේ ගෑවෙද්දී ඈ එක වරටම හැරුනා.
“ඔය මාලේ නම් නෝනට හරියටම මැච් වෙනෝ”
කවීෂ කරන්න යන්නේ මොකක්දැයි ඈට තේරුනෙ නෑ. ඇගේ බෙල්ලේ තිබ්බ මාලේ පවුම් භාගයයි. ඒක එන්ගේජ්මන්ට් එක දවසේ මනූෂ දාපු එක. ඒත් කවීෂගෙ අතේ තිබ්බ මාලෙ පවුම් දෙකකට චුට්ටක් වැඩියි.
“ඇයි..මේ.. “
කවීෂ හිනාවුනා මිසක් මුකුත් නොකීවත් වෙළෙඳ සේවකයා හිනාවෙවී උත්තර දුන්නා.
“එහෙම තමයි නෝනලට ආදරේ මහත්තුරු…”
වනමලී හිනාවුනා මිසක් මුකුත් නොකීවත් හිත පිරිලා තිබුනා. ජුවලරි ශොප් එකෙන් කාර් එකට ආව කියලවත් ඈට හිතුනේ නෑ. ඒ තරම් හිත පිරිලා තිබුනා. මෙහෙම හිත පිරිච්ච දවසක් ඈට නම් මතකවත් නෑ.
“තමන්ගේ ගැණිගේ කරට කසාදෙදිවත් හරි හමන් මාලයක්වත් දාන්න බැරි කුනෙක්ද”
මනූෂ දාපු මාලේ ගලවලා ඇගේ අතට දුන්නා. ඇත්තටම කොල්ලා ගොඩක් ආදරෙයිද ඈ ඇගෙන්ම ඇහුවා. කවීෂ මාලෙත් එක්ක තවත් ලස්සන පෙන්ඩන් එකකුත් අරගත්තා. කාර් එක ස්ටාර්ට් කරන්න කලින් ඔහු මාලෙට පෙන්ඩන් එක දාල ආයෙත් කරට දැම්මා. හරියට තමන්ගේ ගෑනිට සලකන්න ඕනේ මෙන්න මෙහෙමයි කියනවා වගේ. අනික ඈට මෙහෙම කවුරුත් අරන් දීල නෑ. ඉස්සෙල්ලාම මේවගේ ලක්ෂ ගානක් වටින තැග්ගක් අරන් දුන්නේ කවීෂ විතරයි.
“එහෙනම් මාලිගාවට යමුද”
ආයෙත් වරක් ඇගේ දෑස් අග තිබ්බ කදුළු බිදු ඔහුගේ ලේන්සුවෙන්ම පිහිදැම්මා. දැන්නම් ඇත්තටම ලොකු ආදරයක් කවීෂ වෙනුවෙන් හිත ඇතුලේ මෝදු වෙනවා වගේ දැනුනා. කවීෂ සීට් බෙල්ට් එක දාල කර් එක ස්ටාර්ට් කරා. වනමලී ඔහු හිතුවේවත් නැති විදිහට ඔහුව බදාගෙන නළල ඔහුගේ පපුවට ගහගත්තා.
පෝය දවසක්වත් සතිඅන්තේ දවසක්වත් නොවෙච්ච හින්දා මාලිගාවේ සෙනග හිටියේ නෑ. මල් පහන් පූජ කරලා මාලිගාවට ගියා. දලදා වහන්සේ ඉස්සරහ දෑත් එක්කරලා වදිද්දී ඇගේ ඇස් වලට ආයෙත් කදුළු ආව. කවීෂ ඇගිල්ලේ තිබ්බ මුද්ද ගලවලා වනමලීගේ අත උඩින් තිබ්බා.
“බාරයක් ඔප්පු කරන්න තියෙනවා ඇතුලට යන්න බැරිද”
අද කසාද බැදපු ජෝඩුවක් යැයි දෙන්නගේ මූන බැලුවාම ඕන කෙනෙකුට පේනවා.
“වටෙන් එන්න”
දන්ත ධාතූන් වහන්සේ වැඩ ඉන්න කුටියට යන්න ලැබිච්ච එක නම් ලොකු පිනක්. බාරේ ඔප්පු කරද්දී ඇගේ මුහුනින් කදුළු ගලාගෙන වැටෙන හැටි කවීෂ දෑත් එක්කරල වදින ගමන් බලාගෙන හිටියා. මගුල් මුදු දෙක ධාතුන් වහන්සේ වැඩහිටි රත්තරන් මංජුසාව අයිනෙන් තියද්දී හිතට පුදුම සැනසීමක් දැනුනා. ලොකු බරකින් නිදහස් වුනා වගේ සැහැල්ලුවක් දැනුනා. දලදාව ඉදිරිපිටම කවීෂ සාක්කුවේ තිබ්බ මුද්ද අරන් ඇගේ ඇගිල්ලට දැම්මා.
වැදලා ඉවරවෙලා පහලට එද්දී ආයෙත් ඈ කවීෂගේ වෑලමිටෙන් අල්ලා ගත්තා. ඇත්තටම කවීෂ මහත්තයා වුනානම්.. කොච්චර වාසනාවන්තද දලදා වහන්සේ වැදපුදාගෙන එළියට බහිද්දී කවීෂ ඇයව සම්පූර්ණයෙන් අයිතිකරගෙන තිබුනා.
“මලී…. මලී….”
හොදට අහලා පුරුදු කට හඩක් ඇහුනා. හැරිලා බලද්දී එකපාරට හදුනගන්නත් බැරිවුනා. පොඩි එකෙකුත් වඩාගෙන තවත් කට්ටියක් එක්ක. පෙනුමෙන් ඔහුන් දෙමළ වගේ වුනත් කතාකරේ සිංහලෙන්.
“දෙයියනේ… පුෂ්පා…”
වනමලීගේ කටත් ඇරුනා. පුෂ්පා ඈත් එක්ක කතා කරන ගමන් කවිෂ දිහාත් බලනවා. ඈ හිටියේ වයසක නඩයක් එක්ක.
“ඔයා අපි කොච්චර හෙව්වද කෝ… ඔයාගේ මහත්තයා …”
වනමලී අහපු ඒවට පුෂ්පා උත්තර දෙන්න ගියේ නෑ.
“ම්හ් කෙල්ල ඇදිලා ගිහින්”
“ඔයාලා කවද්ද බැන්දේ”
“අද…”
“හා..නේ.. හනිමුන් එකට කැන්ඩි ඇවිල්ලා”
වනමලී එතකොටත් කවීෂගේ අත අල්ලාගෙන හිටියේ. චුට්ට වෙලාවට කලින් කවීෂ දාපු මුද්දත් දිලිසි දිලිසී පේනවා. ඒකි හිතන්නේ මහත්තයා කවීෂා කියලද
“මම දැක්ක දෙන්න එක්ක කරඩුව තියෙන කුටියට යනවා”
වනමලී කවීෂ දිහා බලාගෙන හිනාවුනා.
“දුවේ.. අපි යමු නෙහ්”
තවත් වැඩිහිටි පිරිසක් එක්ක ඈ ඇවිත් තිබුනත් සමහරු දෙමලෙනුත් කතාකරනවා ඇහුනා. ඇගේ මහත්තයා එතන හිටියේ නැ. ඒකි බැදලා නැද්ද ඇයි ඒකි මග හැරියේ එතකොට අර පොඩි එකා කවුද. ප්‍රශ්න කිහිපයක් එක්ක ඈ නොපෙනී ගියා. හරියට හීනයක් වගේ.
“කවුද.. ඒ..”
මාලිගා භූමියෙන් එළියට එද්දී කවීෂ ඇගේ පිටුපසින් අතදාල බ්ලවුස් එක යටින් ඉන අල්ලගත්ත.
“මගේ යාළුවෙක්”
දෙන්න එක්ක ආයෙත් කාර් එකට නැග්ගත් කොහේ යන්නදැයි හිතාගන්න බැරිවුනා. එදා සිද්දිය ඇයට මතක් වුනා. ඇයට පයින් ගහපු හැටි මතක් වෙද්දී දැන් නම් දුකයි.
“තාම හතා මාරයි මොකද කරන්නේ”
“කරන්න දේකුත් නෑ
කබානා එකට ගියත් මොනවා කරන්නද”
“ඔයා නම් අරූව බදාගෙන නිදාගනියි”
“ඉතින් ඉරිසියයිද”
“අපිට ඉතින් බදාගන්න තියෙන්නේ කොට්ටේ තමයි”
කවීෂත් විහිලුවෙන් විහිළුවෙන් එන්නෙම ඇගටමයි. මනුෂ මතක් කරපු හින්දා ආයෙත් කල්පනාවට වැටුනා. ඔහු කියන දේවල් වලට වනමලී
යටිහිතින් කැමතියි. කවීෂ මෝටර් රථය පනගැන්නුවා.
“අම්මා.. අහන්නේ නැද්ද ඇයි මෙච්චර වියදම් කරේ කියලා”
“මම වියදම් කරන්නේ අවශ්‍ය දේවල් වලට විතරයි බව එයා දන්නවා”
“දැන් වියදම් කරේ අවශ්‍ය දේවල් වලටද”
“නැතුව… “
කොහොම වුනත් මාලිගාවෙන් බැහැලා ආවට පස්සේ වනමලීත් ඔහුට තවත් සමීප වුනා. හිතේ තිබ්බ සැකේ ටික ටික ඉවත්වෙනවා වගේත් දැනුනා. ඔහුත් හැම විටම උත්සාහ කරෙත් ඈට තවත් සමීප වෙන්නමයි. හරියට කුරුමානම අල්ලන කොටියෙක් වගේ.
“කවදාවත් අමතක නොවන රාත්‍රියක් වෙයි”
ඔහු යටි හිතින් හිතුවා.
නුවර තිලකවර්ධන එකෙන් වනමලී එළියට ආවේ බෑග් අතින් කටින් එල්ලගෙන. දකින දකින ඒවා කවීෂට හිතුන හිතුන දේ අරන් දුන්නා. ජංගියේ ඉදන් පාටි ප්‍රොක් දක්වා හැම දේම තිබුනා. ඔහු ගැන අල්පමාත්‍රයක් හෝ සැකයක් තිබුනා නම් තිලකවර්ධන එකෙන් එළියට බහිද්දී ඒ සියලු සැක සංකා දුරීභූත වෙලා තිබුනා. ඔහු කියන කියන දේ ඈ පිලිගත්තා.
රෙදි තෝරද්දී ආපු කෝල් ඔහු කිහිප විටක්ම කට් කරා. එකක් දෙකක් නොවේ කිහිපයක් ආවා. හරියට වනමලී ඉස්සරහ අන්සර් කරන්න බෑ වගේ. ඒ වෙලාවේදී නම් ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රින් එකේ නම් වැටුනේ නාමල් යනුවෙන්
“මුන් මැනර්ස් දන්නේ නෑ කොල් එකක් කට් කරන්නේ බිසී හින්ද නෙහ් මේ ගමේ කුරුදු මුදලාලිගේ පුතා.. ගොබ්බයෝ..”
ඇය අහන්නේවත් නැතුව ඔහු හේතු කිව්වා. ඒත් ඈ හිටියේ ආපු කෝල් එකේ සිහියෙන් නොවේ අරන්දීපු ඇදුම් වල සිහියෙන් මොකද වනමලීට නම් පුදුමයි. මනූෂ නම් කවදාවත් මෙහෙම වියදම් කරන්නේ නෑ. ඔහු වෙනුවෙන් වියදම් කරත් තමන් වෙනුවෙන් මෙහෙම වියදම් කරන්නේ නැහැ. මෝටර් රථයට ආපු ගමන් ඈ කවීෂගේ උරහිසට ඔලුව ගහගෙන ආයෙත් අඩන්න ගත්තා.
“මට මෙහෙම කවුරුත් කරලා නැහැ.. ඒත් ඔයා.. මේ කරන්නේ මෝඩ වැඩක්.. තමන්ගේ ලොකු පුතා කසාද බැදපු ගෑණි පොඩි පුතාට අයිතිවෙන්න මන්දිරා නෝනා ඉඩදෙන්නේ නෑ… අද දවල් දැක්කනේ අර ධනා ආපු වෙලාවේ.. මූනේ හැටි…”
කවීෂ ඈ දිහා හැරිලා ඇගේ පිට අතගාන්න ගත්තා.
“අක්කේ.. පොඩි අම්මා හරි අමුතු කෙනෙක්.. ඔයාට ටික දවසකින් තේරෙයි.. මම තීරණයක් ගත්තොත් එයා ඒ තීරනේට උඩින් යන්නේ නැ අක්කේ. ඒවගේම තමයි මමත් එයාගේ තීරනේට පිටින් යන්නේ නෑ. එයා තවත් ඔයාට කැමති වේවි”
වනමලීට ඔහු කියපු දේ තේරුනේ නෑ. ඇත්තටම තේරුම් ගන්න උවමනාවක් තිබ්බෙත් නෑ. අන්තිමට කිව්ව දේ ඇත්තටම තේරුනේ නෑ. ඒත් ඔහුගේ කතාවේ ලොකු අමුත්තක් දැනුනා. ඈට ආයෙත් මතක් වුනේ ගෙදරින් කාර් එක පිටවෙද්දී මන්දිරා කාර් එක ලගටම දුවලා ඇවිත් දීපු දිග ලියුම් කවරේ. ඒක දුන්නෙත් මනූෂ අතට නොවේ. කවීෂ අතට. ඈ යමක් මතක් වුනා වගේ දිග ඇදිලා කැබිහෝල් එක ඇරියා. ලියුම් කවරේ තිබුනත් අතුලේ මුකුත් තිබුනේ නෑ. මන්දිරා එහෙම හිස් ලියුම් කවරයක් දෙන්නේ නැහැයි ඈ හොදටම දන්නවා.
“මොනවද හොයන්නේ”
“මන්දිරා නෝනා එන්න පිටත් වෙද්දී මොකක්ද දුන්නේ”
“ඔයා ආස ඔයා ඉල්ලන හැම දෙයක්ම අරන් දෙන්නයි ලක්ෂ පහක චෙක් එකක් දුන්නා”
“ලක්ෂ පහක්”
“ඉතින් ඇයි ඒක අයියට නොදී ඔයාට දුන්නේ”
“පවුම් දෙකක චේන් එකක් ඔයාගේ කරට දාන්නෙයි කියලා සල්ලි දීලත් මිනිහ ඔයාගේ කරට දැම්මේ පවුම් භාගෙක චේන් එකක් එහෙව් මිනිහට ලක්ෂ පහක් දුන්නොත් වෙන්නේ මොකක්ද
“අන්තෝජටා බහි ජටා ජටාය ජටිතා පජා”
මෙලෝ හුත්තක් ඈට තේරුනේ නෑ. මනූෂ නම් සල්ලිවලට කොහොමත් කුනා නෙහ්. මේවා කල්පනා කරොත් ඔලුව විකාරයක් වෙනවා. මොකද ලක්ෂ දහයක් වජිර නයට ඉල්ලුවාම සල්ලි දුන්නේ ඉඩම ඇපේට තියාගෙන එහෙව් ගෑණි ලක්ෂ පහක් වනමලීගේ වියදමට දුන්න කියන්නේ ඔලුව විකාර වෙන්නේ නැද්ද අඥ්ඥකොරොස් වෙනවානෙහ්. ලක්ෂ දහයකට ඉඩම ලියාගද්දී ඇයත් මනූෂ වගේ කුනෙක් යැයි වජිර කිව්වත් ඇත්තටම එහෙම නොවේ යැයි ඈට හිතුනා. එත් නොතේරෙන මොකක්දෝ දෙයක් ඇතෙයි කියලත් හිතුනා. ඒත් කවීෂ මේ ඔක්කොටම වඩා වෙනස්.
“අනේ මට මේවා තේරෙන්නේ නෑ ඒත් මාව අතරමන් කරන්න එපා.. මට බයයි.. අල්ලපු අත්තත් නැතිවෙලා පය ගහපු අත්තත් නැතිවෙයි”
“අල්ලපු අත්ත මොනවගේද කියන්න දැන් දන්නවනෙහ්.. ඉතිරි ටිකත් දැන ගනීවි එත් පය ගහුවේ නම් ලංවා වානේ දාපු කොන්ක්‍රීට් එකක් වගේ සිරාම සිරා අත්තකට බය වෙන්න එපා ඕකෙන් කවදාවත් වැටෙන්නේ නෑ ඔයාගේ ජංගියක් පැටලිලා හරි එල්ලිල ඉදිවී”
“මොනවද තව දැනගන්න තියෙන්නේ”
“ඒවා මම කියන්න ඕන නෑ ඔහොම යද්දී දැනගනීවී”
කවීෂ මෝටර් රථය ස්ටාර්ට් කරලා පාරට දැම්මා. ඔහු කියපු දේ ඈට හිතාගන්න බෑ. කුතුහලයක් ඇහුවට කියන්නෙත් නෑ
“මනූෂ ගැන මොනවද තව දැනගන්න තියෙන්නේ”
ඇයට ඔහුගේ ඒ වචන ටික ආයෙත් කියවුනා.
ටැරැපික් එකත් එක්ක වාහනේ ඉස්සරහට යනවා. අඩුම ගානේ කොහේද ඉන්නේ කියලවත් අහලා මනුෂ කෝල් එකක් නොදීපු එකටත් ඇගේ හිත හොද නැති වුනා.
“අපි.. රෑට කාල යමු…”
“එතකොට අයියා”
කවීෂගේ කට කොනට ගිය හිනාව වනමලීට ඇල්ලුවේ නම් නෑ.
“එයා.. අද එයිද කියන්නත් බෑ.. ඔය ගියේ එයාගේ හොදම යාළුව හම්බවෙන්න. එයත් අපේ මිනිහා වගේම ගුප්ත මිනිහෙක්.. දෙන්න එක්ක හොදට බොනවා ඇති… එහෙම වුනොත් නම් මාර අවුලක්.. මේ ඊයේ පෙරේදා ලොකු කේස් එකකුත් වුනා පොඩි අම්ම මෙයාට ඔය ආශ්‍රය තහනම් කරා “
ඒකත් වනමලීට හිතාගන්න බෑ. කොල්ලෙක් එක්ක තියෙන යාළුකමට මන්දිරා විරුද්ධ වෙන්නේ ඇයි. අනික මනූෂ මොන වගේ මිනිහෙක් වුනත් එහෙම බොන එකෙක් නොවේනෙහ්. එහෙම බීල ඉන්නවා දැකලත් නෑ. ඒකනම් වනමලී පිලිගත්තෙම නෑ.
“බොරු කියන්න එපා ඔයා එයාට මෙහෙම කැපිලි දාන්නේ ඇයි. එයා බීල ඉන්නවා මම දැකලම නෑ”
ආයෙත් කවීෂගේ කැරි හිනාව පිටවුනා.
“එහෙනම් ඔයාට සමහර විට අද බලාගන්න පුළුවන් වේවී නැතත් හෙට අනිද්දට බලාගන්න පුළුවන් වේවි”
ඔහු කිව්වෙත් මහ අමුතු විදියට
“අර ධනාද මොකාද ආපු වෙලාවෙත් පොර හිටියේ කාමරේ චූටි එක්ක සෙට් වෙලා”
“අනේ.. මන් කැමැතිම නෑ.. බොන උන්ට අපේ තාත්තා බීල කියන කුනුහරුප.. අයියයි මායි සමහර දවස්වල එළියේ… එයා දන්නේ වංශෙ කබල් ගගා බොන්න. ඔයාලට ඉඩම විකුණපු සල්ලි වලින් කරේම බීපු එක”
ඇයට ඇගේ අදුරු අතීතය ආයෙත් මතක් වුනා.
“එයා බීල හිටියොත් මොකද කරන්නේ”
“අරක්කු ගදට මටනම් ඉන්න බෑ”
“එහෙනම් මගේ ඇදට එන්න වෙයි”
“හිතන් ඇති…”
කවීෂ ටිකක් අදුරු පාරකට කාර් එක හැරෙව්වා. කන්දක් මුදුනේ තියෙන ලස්සන රෙස්ටුරන්ට් එකක්. පාර තිබුනෙත් කන්ද වටේ යන විදියට. හරිම ලස්සන පරිසරයක්. නුවර වැවත් නුවර ටවුමේ කොටසකුත් මාලිගාවත් පේනවා.
“මේ කොහේද යන්නේ”
“ඩිනර් එකට”
වාහන පාක් එකේ වාහන පිරිලා. කාර් එකෙන් බැහැලා වටපිට බල බලා වනමලී කවීෂගේ වැලමිට උඩින් අල්ලගත්තා.
“අපිට කබානා එකක් දෙන්න”
මොන මගුලකටද කබානා එකක්. වනමලී ආයෙත් කවීෂ දිහා බැලුවා. දැන්ම අරින්නද යන්නේ. සමහර විට මනූෂ ඉන්න හින්දා අවුල් ඇති. ඈට චුට්ටක් බයකුත් දැනුනා. රිසෙප්ෂන් කෙල්ල හිටපු හින්දා මුකුත් අහන්න බෑ.
එතන හිටපු සේවකයෙක් ලී වලින් හදපු ලී පඩිපෙලක් එක්ක ලස්සන කූඩාරමකට එක්ක ගියා. හරියට චූටි පත්තිරිප්පුවක් වගේ. හරිම නිදහස්. නුවර වැවත් එක්ක දලදා මාලිගේත් පේනවා. කෆල් එකකට නම් නියම තැන. සී ෆුඩ් මික්ස් රයිස් එකක් එක්ක තව මොනවදෝ කවීෂ ඕඩර් කරා. මේවට ආවට පස්සේ අපි මොනවද දන්නේ කියා වනමලීට හිතුනා. අනිවාර්යයෙන්ම මේකා කෙල්ලෙක් එක්ක එන්න ඇතැයි හිතුනා.
“ගාල්ලේ ඉන්න ඔයා කොහොමද නුවර ගැන මෙච්චර දන්නේ”
ඒකට නම් කවීෂ පොඩ්ඩක් අවුල් වුනත් මන්දිරා පිටින්ම දැම්මා.
“පොඩි අම්මගේ වැඩ වලට නුවර එද්දී එයා අපිව එක්කගෙන එන්නේ මෙතන්ට”
ඒත් රිසිප්ෂන් කෙල්ල හිනාවුනේ නම් හොදටම දන්න කෙනෙක් වගේ නෙහ්
මෙතන සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට යන්න පුළුවන් තැනක් නම් නොවේ බව බැලූ බැල්මටම පේනවා. සෙවකයා පුංචි කූඩාරමේ දොර වහගෙන ගියා. ඌගේ හිනාවෙනුත් පෙනුනේ කවීෂ කලින් ආපු බවක්. වනමලී ලී ජනේලෙ උළුවස්සට අත් ගහන් ඈතින් පේන නුවර වැව දිහාත් දලදා මාලිගාව දිහාත් බලාගෙන හිටියා. එහා කන්දේ ඉදන් මෙහා කන්ද දිහා බලනවා වගේ. පේන විදියට නම් නැවතිච්ච තැනත් මේ කිට්ටුවම වෙන්න ඕන. කවීෂ කුඩාරමේ දොර ලොක් කරලා ඇගේ පිටුපසින් හේත්තු වෙලා උරහිසට නිකට තිබ්බා.
“අනේ.. මල්ලී.. “
කවීෂ ඇගේ කම්මුලට ඔහුගේ කම්මුල තද කරන ගමන් දබරගිල්ල ඇගේ දෙතොල් මැදට තිබ්බා.
“මුකුත් කියන්න එපා.. මම ඔයාට ආදරෙයි අක්කේ… ඔයා මගේ..”
ඇගේ පුකට ඔහු තදින්ම තෙරපෙන ගමන් දෑත් වලින් ඈ බදා ගත්තා. පොල්ල උඩු අතට තියලා අදින බොක්ස් ජොකාගේ හිරවෙලා තඩිවෙන පොල්ලේ උනූසුම තට්ටම් දෙක අතරින් ඇයට හොදින් දැනුනා. ඔහු ඉන්නේ නම් පට්ට අසහනයෙන් බවනම් ඇයට තේරුනා. බිලවුස් එක යටින් ගිය අතින් ඇගේ උදරය සිනිදුවට අතගාද්දී පුදුම සනීපයකුත් දැනුනා. ඔහුගේ අත නිලූෂිගේ අතටත් වඩා සිනිදුයි. ඈ ඔහුගේ අතින් අල්ලන් ආශාවට අල්ල පිරිමැද්දා.
“කෙල්ලෙක්ගේ අතක් වගේ.. කරගැටයක්වත් නෑ”
කවීෂ ඈට අත්ල පිරිමදින්න දීල අනිත් අත බිලවුස් එක ඇතුලට දාල බඩේ ඉදන් අතගාගෙන උඩට ගෙනියන ගමන් ඇගේ බෙල්ල ඉම්බා. ජොකත් එක්කම පොල්ල ඇගේ පුක් පලු මැද එහෙන් තෙරපෙන්නත් ගත්තා.
“අනේ… එපා… මගේ හොද.. මල්ලි නෙහ්..”
මනූෂ මතක් වෙද්දී මේ කරන්නේ වැරදි වැඩක් යැයි හිතුනත් කවීෂගේ උනුසුමින් මිදෙන්න ලෝබයි වගේ දැනුනා. ඈ කියන දේ නම් කවීෂ අහන්න ලෑස්ති නෑ වගේ. ඈ උඩින් අකැමැති වුනත් හිත යටින් කැමති බව දන්නවා. ඔහුගේ අත තනේ වදිද්දී ඈ ගැස්සිලා ගියා.
“අ.නෙහ්…ම්හ්..”
කවීෂ දිව දික්කරලා බෙල්ල එක්ක ලෙවකද්දී ඈට එකවරම ධනාත් මතක් වුනා. ඔහුගේ අල්ලන් හිටපු අතත් අතැහැරුනා. බෙල්ල එහේට මෙහේට අඹරා අඹරා දෑස් වහගත්තා. දැන් නම් ඔහු වලක්වන්න හිතුනෙම නෑ. ඔහු ඇගේ කම්මුල ඔහුගේ කම්මුලින් පිරිමදින්නත් ගත්තා. බ්‍රෙෂියර් එක උඩ තිබ්බ ඇගිලි බ්‍රෙෂියර් එක යටින් ගියා.
“අනේ… එපා.. අර මනුෂ්‍යයා ඒවි..”
“එයාට එහෙම කඩාගෙන එන්න බෑ දොර ලොක් කරා”
කවීෂ අනිත් අත බිලවුස් එක පිටුපසින් දාල බ්‍රා එකේ හක් එක පැන්නුවා.
“අ…නේ…”
කවීෂගේ දැතින් තන් දෙකයි තන් පුඩු දෙකයි පොඩි වෙද්දී ඉන්නම බෑ. ඇගේ හැගීම් ඉලිප්පිලා එන්න ගත්තා. තන්දෙක වටේ සිනිදුවට යන දෑතේ අල්ලවල් තන් පුඩුවලට ඇවිත් ඇගිලි වලින් රෝල් කරනවා. ඈ ඔහුගේ පපුවට හේත්තු වෙලා බෙල්ල හෙමින් ඉබින්න ගත්ත. කවීෂට පුදුම සතුටක් දැනුනේ උදේ ඉදන් කරපු යුද්දෙන් දින්නා වගේ. අම්මෝ තන් දෙක මාස්මෙලෝස් වගේ. ඔහුට පුදුම සතුටක් දැනුනා. ඔහු බෙල්ල ඉස්සරහට ගෙනල්ල ඈව ඔහුගේ පැත්තට හරවා ගත්තා. ඒත් එක්කම කබානාවේ සීනුව වැදුනා. ඒ තප්පරේට වුනේ මොකක්දැයි වනමලීට හිතාගන්න බැරිවුනා. ඈ ගොඩක් කලබලයෙන් පස්සට අත්දාල හක් එක දාද්දීත් කවීෂ ඔහුගේ ඇදුම හදනවා.
“ෂික් පිරිමි දන්නේ මෝල් අමාරුවට පන්නන්න විතරයි.. “
ඔහුගේ අතින් අල්ලගත්තේ නැත්නම් කබානාවේ දොරත් අරිනවා. ඒකට නම් පොඩි තරහක් හිතට ආව.
