රන් කුඩුම්භය 01 RAN KUDUMBAYA 01 – SINHALA WAL KATHA

අක්කා ඉස්කෝලේ සුදු ගවුම පිටින්ම දොර අයිනේ ඉදන් හොරෙන් බලන් ඉන්නවා අම්මල ගේ කාමරේ පැත්ත. අපේ අක්කා ඒ කියන්නෙ සඳුනි ගම්ලත්.

මේ 2004 ඉස්කෝලේ 2.00 ට ඉවරවෙන කාලේ. එදා හය වසරට අපිව බාරගත්ත දවස. අම්මා උදේ මාව ඉස්කෝලෙට භාරදීලා 9.00 ට විතර ගෙදර ආවේ සමන්ත මාමත් එක්ක ආපහු 2.00 වෙද්දි ගන්න එන්නම් කියලා. අපේ තාත්තට අනුව රාජකාරිය දේවකාරිය නිසා එයා රස්සාවට ගියා අම්මා විතරක් ගිහාම ඇති කියලා ඉස්කෝලෙට. එයා විදුලි ඉංජිනේරුවෙක්. නමින් පරාක්‍රම ගම්ලත්. උස අඩි 5.6 ක සාමාන්‍ය පෙනුමැති ගතානුගතික මනුස්සයෙක්. උපන් ගම හොරණ. තාමත් ඉතින් හොරණ තමයි. ගමන් බිමන් වලට පරණ කාර් එකක් තිබුණා. යමක් කමක් තියන නැති ගානේ මනුස්සයෙක්. හැබැයි අපි හිටියේ ඒ කාලේ පිට කෝට්ටේ අපේ අම්මිගෙ ගෙදර. ඒ කියන්නේ දෑවැද්දට හම්බුනගේ නිසා අපේ තාත්තා කිව්වේ ඒක අයිති එයාට කියලා.

තාත්තා පරාක්‍රම – ඔයා යන්න සමන්ත මල්ලි එක්ක. මිනිහා විශ්වාස වන්තයා, දුවවත් දැන් අවුරුදු ගානක් එක්කන් යනවා අරන් එනවනේ. හවසට යන්න ඕනිත් නෑ. ඌ එක්කන් එයි. සෙනාල් හොදට ඉගෙන ගෙන හොද පුරවැසියෙක් වෙන්න ඕනි තාත්තා වගේ, දුව ඔයත් අම්ම වගේ හොදට හැදෙන්න ඕනි.

අම්ම වගේ හා කියල අපේ අක්ක අමුතු හිනාවක් දැම්මා.

එදා 1.00 ට ඉස්කෝලේ ඇරියා. අක්කයි මායි එකම ඉස්කෝලෙකට ගියේ. එයා දහය වසරේ එතකොට.. අම්ම 2.00 ට එනකන් පැයක් තියනවා. අක්කගේ යාලුවා රශීනි අක්කගේ අම්මා ඒ කියන්නෙ සඳමාලි බණ්ඩාර ඉස්කෝලේ කලින් ඇරුන බව කලින්ම දැනන් තියනවා. දැන ගත්ත විදිය මම පස්සේ දන්නෙ මොකද ඉස්කෝලේ විදුහල්පති තුමා ඉස්කෝලේ ෆෝන් එකෙන් වැඩි පුරම කෝල් අරන් තියෙන්නෙ සඳමාලි ආන්ටිට. ඒ කතාව පස්සට. ඉතින් සඳමාලි නැන්දා රශිනි අක්කත් එක්ක අපි දෙන්නවත් එයාගේ කාර් එකේ දාගන ගෙවල් ගාවින් මම දාන්නම් දරුවෝ කියලා එක්කන් ආවා.

සෙනාල් පුතා ඉස්සරහින් නගින්න කෝ. ඔයා ආසයිනේ. මම principal sir ට Hello කියල එන්නම්.

මම කාටත් කලින් කාර් එකට නැග්ගා.

ආන්ටිත් හරි ආසයි නේහ් පොඩි මල්ලිලාව දැන් යන්න.

අපේ අක්කා රශිනි අක්කට එහෙම කියනවා මට ඇහුණත් මට ඒක ඒ වෙලාවේ තේරුණේ නෑ.

එයා එහෙම වයස ගැන හිතන්නෙ නෑබන්, එයා දාන් යනවා එයාට හිතුණ නම් ඕනි කෙනෙක්ව. කොල්ලෙක්ද කෙල්ලෙක්ද වයසයි ද අදාළ නෑ.

එහෙම කියල බක බක ගාලා දෙන්නම හිනා උනා.

ආන්ටි ගිහින් විනාඩි 10 ක් යන්නත් කලින් ආවා. ආපු ගමන් දොර ඇරන් මගෙ පැත්තට නැමිලා බිම තිබ්බ වතුර බෝතලේ අරන් අතට වතුර අරන් කට හෝදගෙන බිව්ව. ඊටපස්සෙ අක්කලා දිහා බලල මහ හයියෙන් හිනා වුණා.

මෙයාටත් තේරෙයි තාම පොඩීනේ ලොකුවෙලා එනකොට බලමුකෝ කියලා ආයේ හිනා උනා.

මට මේ තුන්දෙනාගේ හීනාවල් තේරුණේ නෑ ඒ දවස්වල.

අපිව ගෙවල් ළඟින් දාලා කාර් එක යද්දී හැමෝම ඉස්කෝලෙට සාරි ඇඳන් එද්දී සඳමාලි ඇන්ටි විතරක් ඇයි කොට සායක් ඇදන් ආවේ කියල මම කල්පනා කර කර හිටියේ. ගේ ගාව කඩෙන් ice එකක් ගන්න මම නතර වෙද්දි අක්ක ගේට්ටුව තල්ලු කරන් ඇතුළට ගියා. මම එද්දී දැක්කා සමන්ත මාමගේ ත්‍රීවිල් එක අපේ ගෙදර නියනවා. අපිව එක්කන් යන්න කලින්ම ඇවිත්. මම යද්දී ගේ ඇතුළට අක්කා අම්මලගේ කාමරේ ගාව හොරෙන් බලන් ඉන්නවා. මාව දැකපු අක්කා කටට ඇගිල්ලක් තියල සද්ද කරන්න එපා කිව්වා.

මම ළං වෙද්දි මට අම්මලගේ කාමරේ පැත්තෙන් මෙහෙම ඇහුණා.

අනේ සමන්ත මට හුකන්න ගෙම්බෙක්ට වගේ මාව පැළෙන්න හුකන්න මගෙ දෙයියෝ…..

අද 2024 ජුනි. ඒත් මේ කතාව 1990 ගනන් වලට යනකන් පරණ, අද ඉදලත් ඉස්සරහට ලියවෙන කතාවක්. මගෙ නම සෙනාල්. මම ඉන්නෙ පිටකෝට්ටේ. දැන් වයස 32 ක් වෙනවා. මම මැරි කරලා මගෙ Wife නිශාදි. මම පෞද්ගලික ආයතනයකත් එයා බැංකුවකත් වැඩ කරනවා.

මේක සමහර විට ඉවර වෙද්දී ඔයා කියවපු හොදම කතාව වෙලා තියෙන්නත් බැරිවෙන එකක් නෑ. ඉතින් පයි යකඩ වෙලා අත පිස්සුවෙන් වගෙ හෙළවෙන, ජූස් පිරුණු හුත්තට ඇගිලි ටික නිකම්ම ළංවෙන දෙවනි කොටසින් හමුවෙමු!